برای آشنایی بیشتر با فیلم داستانی ملاقات آخر، بهتر است مصاحبه خبرگزاری فارس با کارگردان اثر، آقای محمدمهدی فکریان را بخوانید:

آنچه این اثر را مورد توجه مخاطبان قرار داده است برخورداری از عنصر داستان و واقعیت به طور همزمان است که «محمدمهدی فکریان» کارگردان آن در این باره به فارس گفت: یکی از مسائل و پیامدهای بیماری کرونا، فراغ طولانی مدت کادر درمانی کشور از خانواده‌های ایشان بوده است. مشاهده برخی از خانواده‌های مدافعان سلامت در ورودی بیمارستان و مردمی که به ملاقات عزیزان خودشان اصرار داشتند، ما را به فکر تولید اثری با این مضمون رساند.

ایشان ادامه دادند: فیلم داستانی ملاقات آخر به روایت فراغ دردمندانه مدافعان سلامت می‌پردازد و با فرمی مستند، تصویربرداری و کارگردانی شده است که به بیان بهتر موضوع کمک کرده است. این داستانت مشابهت‌های فراوانی در خانواده مدافعان سلامت داشت که به طور خاص گوشه‌هایی از این داستان‌های واقعی با خلاقیت نویسنده اثر آمیخته شد و در نهایت چنین اثری تولید شد که به طور خاص به اولین پزشک شهید مدافع سلامت، دکتر مجید فرهاد تقدیم شد.

وقتی در شرایط بحران هستیم، فرم باید نشان‌دهنده شرایط بحران باشد و با شرایط عادی فرق داشته باشد. مشکلی که زیاد در فیلم‌هایی که در این دوران و برای این بیماری ساخته شد با آن مواجه بودیم و باعث می‌شد مخاطب با اثر آن‌طور که باید ارتباط نگیرد. بنابراین این فرم است که تعریف درستی از محتوا در اختیار مخاطب قرار می‌دهد و به باورپذیری و هم‌ذات پنداری او با فیلم کمک می‌کند، به همین خاطر این فرم انتخاب شد.

وی در پاسخ به این سوال که عده‌ای معتقدند این کار بین ماکیومنتری و داستانی هست، هدف و غرض شما چه فرمی بوده است؟، گفت: هدف من و ایده اصلی که فیلمنامه بر اساس آن شکل گرفت، ماکیومنتری بود. اما نتیجه نهایی که شاهد آن هستیم داستانی است تا ماکیومنتری که در سینمای ما به ویژه در فیلم‌های داستانی کوتاه کمتر مورد توجه بوده است اما برای خودم چون رشته اصلی‌ام مستندسازی است، جذابیت فروانی داشت و همیشه دوست داشتم تا این فرم را تجربه کنم تا در کار، فضای مستند و داستان را با هم داشته باشم.

فکریان در ادامه اظهار داشت: هنگامی که ایده‌ این فیلم شکل گرفت، فرم انتخابی در ذهنم ماکیومنتری بود چون با محتوای کار که از دل اتفاقات واقعی جرقه‌اش خورده بود، سنخیت داشت و باعث می‌شد تا باورپذیری آن بیشتر شود و همواره مخاطب از خود سوال کند که آیا در حال دیدن یک اتفاق واقعی است یا خیالی.

بازتاب “ملاقات آخر” در خبرگزاری‌ها